నిజం గా నా జీవితం మీద నాకే చిరాకు వేస్తుంది . సమస్య ఏంటంటే నేను జీవితాన్నిఅనుభవించలేక పోతున్నాను. అంటే చాలా ఆనందం గా వున్నపుడు గాని , చాలా విషాదం గా వున్నపుడు గాని వాటిని అలాగే వున్నది వున్నట్టు గా తీసుకోలేక పోతున్నాను.
ఉదాహరణకి ,
నేను నిన్న "ఏ మాయ చేసావే" సిన్మా చూసాను. సినిమా నచ్చింది. బాగుంది . ఎక్కడా బోర్ అనిపించలేదు. సినిమా కన్నా ఆ హీరోయిన్ ఇంకా బాగా నచ్చింది. ఏదైనా సీన్
లో అరె ఈ అమ్మాయి చాలా బాగుందే అనుకునేలోపలే ఏవో ప్రశ్నలు పుట్టుకొచ్చేవి. ఎలాగంటే
ఆ అమ్మాయి నిజంగా అందం గ ఉందా?
ఎందుకు ఆ అమ్మాయి అంత అందం గా వుంది?
ఎందుకు ఆ అమ్మాయి అంత నచ్చింది?
నీకు ఇలా ఆ అమ్మాయి నచ్చడం కరెక్టేనా ?
ఇలా ఇంకా చాలా ప్రశ్నలు.. వాటన్నిటికీ ఏదో ఒక సమాధానం సర్ది చెప్పేసరికి ఆ సీన్ అయిపోయేది. ఇలా ఒక మంచి సినిమా కూడా ఎంజాయ్ చెయ్యలేకపోతున్నా. ఒక సినిమా హీరోయిన్ నచ్చింది అని నాకు నేను గట్టిగా చెప్పుకోలేకపోతున్నా. దీనికి కూడా మనసు తో ఇంత సంఘర్షణా?
జీవితం అంటే ఇంత సంఘర్షణా?
ఇలా జీవితం లో ఏ మూమెంట్ లోనూ నేను ఉండకుండా , నా లైఫ్ ని లైఫ్ బయట నుంచొని చూస్తూ, ప్రశ్నిస్తూ, పరిశీలిస్తూ,
విశ్లేషిస్తూ ఉంటే
ఇక ఈ జీవితానికి
అర్ధం ఏంటి?
ఛీ ఇదేం బతుకు రా బాబు .................