సిగ్గు లేని మనసు

తప్పు చేసేవరకు నిలబడనీయదు..
చేసిన తర్వాత ... ఎందుకు చేసావ్? ఎలా చేయగలిగావ్? అని నిలదీస్తుంది ..
ఈ మనసుకి అస్సలు సిగ్గు లేదు..

లీడర్

లీడర్ సినిమా చూసాను . నాకు నచ్చింది. సినిమా ఇతివృత్తం సమకాలీన రాజకీయాలు కాబట్టి ముగింపు అలా అసహజం గానే వుంటుంది. ఐనా నేను సినిమా బాగుందా లేదా అని చెప్పదలుచుకోలేదు. అలా చెప్పేంత అనుభవం కూడా నాకు లేదు అని అనుకుంటున్నా
ఈ సినిమా లో కనిపించిన ఒక నిజాయితీ గురించి చెప్పదలుచుకున్నాను. సినిమా చూసిన తర్వాత ఈ కింద నాలుగు లైన్ లు రాయకుండా ఉండలేకపోయాను .. నిజానికి ఈ టపా ఒక 15 days ముందు పోస్ట్ చెయ్యల్సింది ఎందుకో భయపడి ఊరుకున్నాను
లీడర్!
వెళ్ళిపో! మర్యాదగా చెబుతున్నాం వెళ్ళిపో!
మీరేంటి అలా చూస్తున్నారు ?
వీడెవడో వచ్చి మనల్ని మార్చేస్తానంటున్నాడు ..
మారిపోతారా ? ..
నాకు తెలుసు మీరు మారరు.. వాణ్ని మార్చేస్తారు........
కానీ .......... వాడు మారడు..
వాడి కళ్ళల్లో బాధ చూస్తే తెలీటం లా వాడు మారే రకం కాదని .....
ఎవర్నైనా మనం బాధ పెట్టే మార్చగలం.. సంతోషపెట్టి మార్చటం మనకి తెలీదు.....
అంత బాధ పడే వాణ్ని మనం ఇంకా ఏం బాధ పెట్టి మార్చగలం..
ఏం చేద్దాం మరి ! .......
చరిత్ర చదువుదాం .....
సోక్రటిస్ ని ఏం చేసాం..
గాంధీ ని ఏం చేసాం..
వీడ్ని అదే చేద్దాం........
తరిమేద్దాం..... కొట్టేద్దాం .......... చంపేద్దాం ........
బాబు లీడర్....
మాకు నువ్వు వద్దు.. ప్లీజ్ వెళ్ళిపో..
ప్లీజ్ చచ్చిపో .......

ఈ ఆలోచనలు ఏంటి?

నన్ను నేను వెతుక్కుంటున్నా ..... అక్కడ
కానీ ఏమీ కనబడటం లేదు అదేదో చిట్టడవి ..
ఎవరూ లేరు ..
అరిచాను నువ్వెక్కడా అని..............
ఇదిగో ఇక్కడే అని పిలుపు విని అటు పరిగెత్తా..........

అక్కడంతా చీకటి .. ఏమీ కనబడట్లేదన్నా ..........
ఇక్కడే ఇదిగో నీ పక్కనే వున్నా అని వినిపించింది ..
అటు వైపు నడిచా .....

ఆశ్చర్యం.. అక్కడ..
వెంకట్రావ్, నరేష్, రాజేంద్ర,వాసు, భావన్నారాయణ, కిరణ్............. ఇంకా పేరు గుర్తు లేని చాల మంది ..
కాని అందరూ నాకు తెలుసు..
వాళ్ళతో బ్రతికా నా జీవితం లో అద్భుతమైన క్షణాలని .....
ఇంతకీ నువ్వెక్కడ అని మళ్లీ అరిచా .........
ఇదిగో నీలోనే వున్నా అని .. అంది నా మనసు


దీన్నే Nostalgia అంటారు అనుకుంటా.........

ఇదేం బతుకు రా బాబు

నిజం గా నా జీవితం మీద నాకే చిరాకు వేస్తుంది . సమస్య ఏంటంటే నేను జీవితాన్నిఅనుభవించలేక పోతున్నాను. అంటే చాలా ఆనందం గా వున్నపుడు గాని , చాలా విషాదం గా వున్నపుడు గాని వాటిని అలాగే వున్నది వున్నట్టు గా తీసుకోలేక పోతున్నాను.
ఉదాహరణకి ,
నేను నిన్న "ఏ మాయ చేసావే" సిన్మా చూసాను. సినిమా నచ్చింది. బాగుంది . ఎక్కడా బోర్ అనిపించలేదు. సినిమా కన్నా ఆ హీరోయిన్ ఇంకా బాగా నచ్చింది. ఏదైనా సీన్ లో అరె ఈ అమ్మాయి చాలా బాగుందే అనుకునేలోపలే ఏవో ప్రశ్నలు పుట్టుకొచ్చేవి. ఎలాగంటే
ఆ అమ్మాయి నిజంగా అందం గ ఉందా?
ఎందుకు ఆ అమ్మాయి అంత అందం గా వుంది?
ఎందుకు ఆ అమ్మాయి అంత నచ్చింది?
నీకు ఇలా ఆ అమ్మాయి నచ్చడం కరెక్టేనా ?
ఇలా ఇంకా చాలా ప్రశ్నలు.. వాటన్నిటికీ ఏదో ఒక సమాధానం సర్ది చెప్పేసరికి ఆ సీన్ అయిపోయేది. ఇలా ఒక మంచి సినిమా కూడా ఎంజాయ్ చెయ్యలేకపోతున్నా. ఒక సినిమా హీరోయిన్ నచ్చింది అని నాకు నేను గట్టిగా చెప్పుకోలేకపోతున్నా. దీనికి కూడా మనసు తో ఇంత సంఘర్షణా?
జీవితం అంటే ఇంత సంఘర్షణా?
ఇలా జీవితం లో ఏ మూమెంట్ లోనూ నేను ఉండకుండా , నా లైఫ్ ని లైఫ్ బయట నుంచొని చూస్తూ, ప్రశ్నిస్తూ, పరిశీలిస్తూ,
విశ్లేషిస్తూ ఉంటే ఇక ఈ జీవితానికి అర్ధం ఏంటి?
ఛీ ఇదేం బతుకు రా బాబు .................

ఆనందం - విషాదం

ప్రతీ ఆనందం లోనూ ఒక విషాదం వుంటుంది
ఈ ఆనందం రేపు వుండదేమో అనే భయమే ఆ విషాదం
ప్రతీ విషాదం లోనూ ఒక ఆనందం వుంటుంది
ఈ విషాదం రేపు వుండదులే అనే ఆశే ఆ ఆనందం
జీవితం అంటే ఇంతే కదా?